Isang Masayang Panaginip

Isang Masayang Panaginip

Mula nang sinabihan kami ng aming guro sa asignaturang Retorika na magsulat at magkuwento ang aming panaginip, lagi na akong ginagabi sa pagtulog. Inisisip ko kung ano ang aking magiging kwento paggising kinabukasan. Sana lang hindi ko makalimutan ang aking magiging panaginip.

Alas tres palang nang madaling araw, napabangon na ako hindi dahil sa tahol ng aso o tunog ng alarm clock, napabangon ako dahil kailangan kong isulat ang kwento ng aking napanaginipan nangangamba kasi ako na, baka sa muli kong paghiga at pagtulog ay hindi na ako muling makabuo ng panaginip.

Sa loob ng aking panaginip, isa raw akong mayaman, may malaking bahay, maraming sasakyan, pera at ari-arian. Masarap ang mga kinakain, nakahiga sa malambot na kama, halos pakiramdam ko nasa akin na ang lahat maliban sa isang bagay, ang bagay na hindi nabibili ng pera, ang anak. Kaya tinanong ko ang aking asawang nakaupo sa sala “ano kaya ang problema bakit hindi ka pa rin tayo nakakabuo” ngunit napayuko lamang siya. Kaya muli ko siyang kinausap “ano kaya kung mag-ampon na lamang tayo ng isang bata, para magkaroon ng instant kuya ang ating magiging anak pagdating nang araw”. Nakita ko ang pagliwanang ng kanyang mukha napangiti, tanda nang pagsang-ayon sa aking tinuran.

Habang ako binabagtas ko ng kotse ang kahabaan ng trese. Natanaw ko ang isang batang umaatungal sa pag-iyak, mag-isa at nanlilimahid sa rumi. Kaya pinara ko muna ang kotse at bumaba. Nilapitan ko ang gusgusing paslit, maaninag ko pa rin ang maamong mukha sa kabila ng maruming itsura. Inabutan ko siya ng isang pirasong tsokolate. Siya ay napalingon at medyo tumigil sa pag-iyak, agad kinuha ang tsokolate na parang isang lingo nang hindi kumakain, hindi man lamang naalalang nagpasalamat. Kaya tinanong ko siya “ano pangalan mo, tagsaan ka, ano pangalan ng mga magulang mo”, ngunit wala ni isa siyang sinagot sa mga tanong ko, abala sa pagbukas ng tsokolate. Kaya muli kong tinanong “gusto mo bang sumama na lamang sa amin”. Atubiling tumayo ang bata at sumama sa akin sa aming bahay.

Tuwang-tuwa ang aking asawa dahil mayroon na raw anghel sa loob n gaming bahay. Mayroon na siyang makakasama sa tuwing wala ako. Sobrang saya rin ang aking nararamdaman, para bang ramdam na ramdam ko na totoong nasa akin na ang lahat.

Napadilat na lang akong may ngiti pa rin sa aking labi. Paglingon ko sa aking tabi wala pa rin ang aking asawa. “kumusta kaya siya sa Ireland” bulong ko sa aking sarili. Siguro nga missed na naming ang isa’t isa. Marahil naaalala niya ako sa kasalukuyan. Kaya naisip na lamang na “kailan kaya kami magkakaanak”. Sa ganda ng aking panaginip hindi na ako nag-atubiling bumangon upang isulat ang boud ng aking panaginip. Isang masayang panaginip.